Our land - Ο τόπος μας

 

Γιάννης Ρίτσος  (1909 – 1991)

Ανεβήκαμε πάνω στο λόφο να δούμε τον τόπο μας-

φτωχικά, μετρημένα χωράφια, πέτρες, λιόδεντρα.

Αμπέλια τραβάν κατά τη θάλασσα.Δίπλα στ’ αλέτρι

καπνίζει μια μικρή φωτιά.Του παππουλή τα ρούχα

τα σιάξαμε σκιάχτρο για τις κάργιες.Οι μέρες μας

παίρνουν το δρόμο τους για λίγο ψωμί και μεγάλες λιακάδες.

Κάτω απ’ τις λεύκες φέγγει ένα ψάθινο καπέλο.

Ο πετεινός στο φράχτη. Η αγελάδα στο κίτρινο.

Πώς έγινε και μ’ ένα πέτρινο χέρι συγυρίσαμε

το σπίτι μας και τη ζωή μας; Πάνω στ’ ανώφλια

είναι η καπνιά, χρόνο με το χρόνο, απ’ τα κεριά του Πάσχα-

μικροί μαύροι σταυροί που χάραξαν οι πεθαμένοι

γυρίζοντας απ’ την Ανάσταση. Πολύ αγαπιέται αυτός ο τόπος

με υπομονή και περηφάνεια.Κάθε νύχτα απ’ το ξερό πηγάδι

βγαίνουν τ’ αγάλματα προσεχτικά κι ανεβαίνουν στα δέντρα.

__________________________________

Our land

by Yiannis Ritsos (1909 – 1991)

translated by Edmund Keeley

We climbed the hill to look over our land:

fields poor and few, stones, olive trees.

Vineyards head toward the sea. Beside the plow

a small fire smoulders. We shaped the old man's clothes

into a scarecrow against the ravens. Our days

are making their way toward a little bread and great sunshine.

Under the poplars a straw hat beams.

The rooster on the fence. The cow in yellow.

How did we manage to put our house and our life in order

with a hand made of stone? Up on the lintel

there's soot from the Easter candles, year by year:

tiny black crosses marked there by the dead

returning from the Resurrection Service. This land is much loved

with patience and dignity. Every night, out of the dry well,

the statues emerge cautiously and climb the trees.